Het einde

en de terugrit

30 juli 2017

30 juli 2017

motorreis-2017

Voor sommigen is het dagelijkse kost, voor anderen een uitzonderlijke gebeurtenis: de wekker op onze smartphone loopt af om 05:00, u leest het goed. Zonder veel woorden en zonder morren worden de tandenborstels, kammen en deodorants nog ergens in een valies gepropt en naar de camion of de auto gebracht. We vertrekken om 05:37, u leest het goed.

Terwijl de chauffeur het stuur in handen heeft, slaapt de rest van het team. Op een zondagmorgen zo vroeg vertrekken heeft ook wel een voordeel: we zijn vóór de grote meute Hollandse caravans vertrokken die dit weekend weer naar huis keren en er rijden bijna geen vrachtwagens op de snelwegen in Frankrijk. Daardoor verloopt de terugrit zonder hindernissen.

We worden geconfronteerd met een raadsel. De camion rijdt maximaal 110 km/u, de personenwagen 130 km/u. We zijn beide op hetzelfde moment vertrokken, we hebben samen geluncht en we zijn samen aangekomen op de parking van Legend Motors in de industriezone van Ronse. Hoe kan dat? Het antwoord zit verscholen in één van de volgende paragrafen.

Wanneer ik na twee uren het stuur van Jan overneem, rijden we reeds op de snelweg. Het is stil in de cockpit terwijl Jan en Julie schuin tegen elkaar in slaap gevallen zijn. Geconcentreerd bestuur ik het voertuig met twee motoren in de laadruimte en twee motoren op de aanhangwagen.

camionvertrek

Spontaan verschijnt na enkele tientallen kilometers een ontspannen glimlach op mijn gezicht. Er zijn veel mooie momenten geweest, zowel op de motor, in de bergen als samen rond de tafel met de hele familie. Drie generaties uit vier gezinnen die samen op reis gaan, het is niet evident, maar voor elk van ons was het een topvakantie.

Oplossing van het raadsel: in de personenwagen zit een persoon die elke 22.5 minuten even naar het toilet wil. De verloren tijd door te stoppen komt telkens perfect overeen met de gewonnen tijd door sneller te rijden.

Er flitsen weer een aantal Wimmers voorbij.


's Avonds krijgen we een vers gemaakte pastaschotel aangeboden met knapperige groenten. De overschot steken we in plastiek dozen als lunch voor de motorrijders 's anderendaags. Wim: Past da er wel in?

Voor zijn verjaardag krijgt Wim een bon voor een avontuurlijke activiteit. Hij wist toen nog niet dat hij in de namiddag 100 meter naar beneden zou springen van een brug. Toch vond hij dit al une bonne idée.

Vorig jaar heeft Joris in volle vaart op de motor een wespensteek gekregen op zijn ooglid dat door een allergische reactie zodanig hard ging zwellen dat we naar de spoeddienst van een kliniek in de buurt moesten rijden. Ook dit jaar leek het er even op dat Joris weer een steek had gekregen. Wim: hij is echt gebeten door het motorrijden.

Voor de verjaardag van Wim gaan we eten in een restaurant in het centrum van Annecy en niet in een baanrestaurant langs het meer, anders zie je niets.

We rijden naar het centrum van Annecy met de auto en de motoren. De motoren kunnen parkeren aan het restaurant, daar waar de vlaggen staan. Wim: de passagiers van de auto hebben het vlaggen want zij moeten lang zoeken naar een parking.

De auto rijdt een ondergrondse parking binnen, in de vorm van een draaitoren naar beneden. Wim: verdraaid moeilijk om een plaats te vinden.

Bij het naar buiten rijden omhoog uit de draaiparking, het draaien blijft maar duren. Wim: ik vind hier mijn draai niet.

Terwijl Wim klaarstaat bovenop de leuning van de brug voor zijn eerste bungee jump: ik sta hier te springen om te mogen springen.

Wim: heeft Felina een ambe-tante?

Wim: Joris heeft zijn gilet mee tegen de kou en Jan zijn Julie.

We rijden op een bepaald moment zo hoog in de bergen dat we in de wolken en de mist zitten. Wim: we hebben het zicht gemist.


Deze motor- en familievakantie is voorbij. Tegelijkertijd is dit het einde van een tijdperk. Wim en Sylvie verhuizen over twee weken definitief naar Knesselare. Het huis in de Burggravenlaan zal daarna verkocht worden door de huisbaas.

Maar het is ook het begin van een nieuw tijdperk. Er zijn nu drie generaties in ons grote gezin: een Bompa en Oma, een hele reeks nonkels en tantes en het eerste kleinkind Felina.

Dit zijn intense momenten, onvergetelijke mijlpalen, positieve bakens in een mensenleven. Met heel veel dankbaarheid zal ik de herinneringen aan deze week blijven koesteren. Met heel veel vreugde is het lege nest intussen alweer opgevuld met de drukte van jong, nieuw leven. Het ziet ernaar uit dat dit het aanstekelijk begin zou kunnen zijn van een volledige nieuwe generatie. Oma en Bompa kijken er geduldig naar uit!

terugthuis


schrijf een reactie op dit bericht