Bij de eerste vaccinatie had ik geluk. De verpleegster van middelbare leeftijd, aftellend naar haar pensioen, begreep me onmiddellijk en heeft de prik gegeven met de focus op het minimaliseren van de pijn van de prik zelf; ik moet eerlijk bekennen dat ik op aanraden van een medisch geschoold familielid, een uur voor de prik een Dafalgan 1000 mg bruistablet heb opgedronken, preventief. Was het daardoor dat ik de prik nauwelijks heb gevoeld? De wat schuchtere, stil sprekende verpleegster heeft vervolgens de snelheid van inspuiting geoptimaliseerd om zo het gemiddelde pijnniveau en de piekwaarden van de pijn te minimaliseren, wat haar ook goed gelukt is. Tijdens het prik- en inspuitingsmoment bleef de pijn onder mijn maximale pijngrens.

De dag na de inspuiting, had ik wat last in mijn linkerschouder en kon ik mijn linkerarm niet meer tot boven mijn hoofd heffen, maar dat is de schuld van Pfizer en niet van de voorzichtige, introverte verpleegster.

Vandaag ben ik iets geruster naar de sporthal gereden die omgebouwd is tot vaccinatiecentrum. Een beer van een vent met een klok van een stem, stond me dreigend op te wachten in het folterkot met nummer twee.

"Stoel zitten, linkerarm ontbloten" brulde hij me toe terwijl hij met zijn rug naar mij gekeerd stond en alle aandacht gericht was op de knappe assistente in iets te korte witte schort die de voorraad klaargemaakte spuitjes kwam aanvullen. Plots draait hij zich om met een spuit in zijn hand waarvan de punt gloeiend schitterde in het licht van de spots van de sporthal. Ik wou nog zeggen dat ik het op prijs zou stellen wanneer hij rekening zou willen houden met het feit dat ik enerzijds wel een "NEEN" had geantwoord op de vraag van het flauwvallen maar anderzijds toch niet zo'n superheld ben wanneer naalden in mijn lijf moeten gestoken worden, maar ik had nog maar net even ingeademd om die moeilijke en delicate boodschap te formuleren, of Meneer Oost-Vlaams Kampioen Vogelpik had zijn manoever al uitgevoerd; in 0.3 seconde had hij mijn opperhuid en alle onderliggende huidlagen bliksemsnel doorboord en tegelijkertijd met zijn vette duim de 0.3 ml mRNA in mijn lijf geschoten als een ontploffingskogel uit een sniper met knaldemper. Het leek even gepaard te gaan met een kort en oorverdovend gekrijs dat sneller dan het geluid weer was verdwenen.

Glunderend stond de gladiator naar mijn gefronst gezicht met dichtgeknepen ogen te kijken. Op het groot scherm wijzigde het cijfer met het totaal aantal vaccinaties in deze sporthal. Ik heb een kwartier op het witte plastieken stoeltje zitten wachten of ik toch nog ging flauwvallen. Dat is niet gebeurd.

Als een echte man ben ik weer buitengestapt.