Dan nam ik enkel mijn laptop, een notitieboek en een vulpen mee in een kleine tas. Meestal bestelde ik één doppio en wanneer ik langer dan een uurtje bleef zitten, dan bestelde ik een tweede. Het is nu bijna een jaar geleden dat de poorten van het leven op aarde dichtgelast werden en dat wij opgesloten werden met onze huisgenoten in ons eigen huis. Sindsdien heb ik enkel nog Nespresso capsules geproefd uit mijn eigen Nespresso machine.

Thuis lukt dat niet om een laptop, een notitieboek en een vulpen in een kleine tas op te bergen en dan aan een klein tafeltje te gaan zitten met twee espresso's (want mijn Nespresso machine kent het concept van de doppio niet). Waarschijnlijk zijn er thuis teveel referentiepunten die verwijzen naar taken in een lange takenlijst die al maanden genegeerd wordt of waarin al ontelbare malen een reeks taken verschoven werd naar een datum die enkele weken verder in de toekomst buiten het gezichtsveld van de dagelijkse urgentie valt.

Het heeft te maken met het bewust scheppen van de juiste omstandigheden waarin het dagelijks referentiekader even verlaten wordt om dan heel bewust door een kunstmatige poort in de tijd en de ruimte te stappen, binnenin een cocon van solitude waarin het stil is en waarin een wrijvingsloze vrijheid opengeplooid wordt.

In mijn geval start een dergelijke trip met een motorrit. Omdat ik geen enkele stad meer ken waarin de auto nog verwelkomd wordt als een verplaatsingsmiddel dat dient om de plattelanders naar de stad te brengen zodat ze zich daar kunnen uitleven in goedkope funshopping met slagroomwafels of een Duvel met wakke nootjes. De auto is voor een bepaalde politieke klasse een metalen monster geworden dat met grove middelen zoals euronormen geëxtermineerd moet worden om plaats te maken voor hippe e-bakfietsen. De motorfiets heeft voorlopig nog geen last van deze waanzin waardoor kwaliteitswinkels weggezogen werden uit winkelstraten die nu herleid zijn tot Hollandse braderijen.

Terwijl ik over de kasseien wandel van de grote winkelstraat, stel ik vast dat al mijn favoriete koffieshops gesloten zijn. De temperatuur schommelt rond het vriespunt en er hangen microkristallen in de lucht die omwille van de klimaatdoelstellingen van diezelfde politieke klasse niet meer in sneeuwvlokken mogen veranderen om de normen van Parijs te kunnen halen, dat is toch wat ik ervan begrepen heb. Enkel aan een wafelkraam met een lange wachtrij van anderhalve meter wachtenden, kan ik een kartonnen take-away espresso meenemen die echter meer lijkt op een slappe, half gevulde Americano.

De kleine tas met mijn laptop, notitieboek en vulpen berg ik onaangeroerd weer op in de topkoffer van mijn motor. Ik rij met de nasmaak van lichtbruin kartonwater terug naar mijn Nespresso machine.