Postcorona

wanneer alles ophoudt te bestaan

9 april 2020

9 april 2020

transformatie

"Sterke debuutroman over wanneer alles ophoudt te bestaan", zo titelt De Tijd vandaag 9 april 2020 op p. 8 in de katern "Cultuur".

De Australische debutant Shaun Prescott schreef met 'Het Verdwijnen' een melancholisch, mysterieus, grappig en tegelijk duister boek over het einde van de wereld zoals we die kennen.

de piek van de grafiek

We bereiken op 9 of 10 april 2020 de piek van de Coronacrisis. Pas over enkele dagen zullen virologen kunnen bevestigen dat er een daling is ingetreden.

Nooit werd in de menselijke geschiedenis zoveel data verzameld op wereldniveau als tijdens deze crisis. Daardoor kennen we heel veel over dit virus, hoe het zich verspreidt onder mensenmassa's, welke schade het aanricht aan de lokale en de wereldeconomie. Vandaag weten we bijvoorbeeld op een paar miljoen euro na dat de kost voor België alleen al 60 000 000 000 EUR bedraagt, 60 miljard Euro. Kan iemand de grootte van dit getal ooit bevatten? Het heelal bestaat bijvoorbeeld nog maar 13.5 miljard jaar.

De Tijd voorpagina 9 april 2020

Voor heel wat wetenschappers zijn dit hoogdagen. Zij storten zich thuis op hun laptop en zitten tot in de late uurtjes grafiekjes te maken met trends en voorspellingen. Die komen dan 's avonds op TV en de dag nadien in de krant.

werkritme thuis

Sinds het begin van de crisis volgen wij de evolutie op een gestructureerde manier. Om 9u neem ik de krant door; ik maak daarbij notities en vul mijn Coronadagboek aan dat ik gestart ben 2 dagen voor de lockdown, op 16 maart 2020. Om 10u starten we met onze job, allebei thuis, elk in een aparte plaats op een andere verdieping. Sinds 4 april ben ik technisch werkloos omdat ik de activiteiten van mijn vennootschap heb moeten opschorten; geen enkele klant is nog bereikbaar, wat noodzakelijk is in mijn business (IT-consultancy en business development). Toch blijf ik het werkritme volgen. Op mijn Loft liggen nog stapels niet-professioneel werk en ik kan mij nu volop bezig houden met mijn meest recente hobby: Stationery - fountain pens, inks and notebooks.

We onderbreken de werkzaamheden om te lunchen vanaf 12.30u tot 13.30u; als het zonnig is buiten, eten we op het terras en dan volgt meestal ook nog een gechronometreerde powernap van 20 minuten. Om 16u pauzeren we samen een kwartiertje tijdens een koffiemoment om daarna door te werken tot 19.00u. Dan gaan de laptops dicht en de computerschermen uit. Na het avondmaal kijken we naar een aflevering van de serie die we op dat moment volgen op Netflix en we sluiten de dag af met Canvas "Terzake" en "De Afspraak".

grootouders en kleinkinderen, water en vuur

Op deze manier zijn wij goed op de hoogte van de ernst van deze crisis. We houden ons rigoureus aan de opgelegde maatregelen waarbij we het allebei als erg pijnlijk ervaren dat we onze acht kinderen met partner en onze zes kleinkinderen niet meer kunnen zien. Er zijn nog twee bevallingen gepland voor het einde van deze maand. We weten nu al dat we onze twee nieuwe kleinkinderen niet eventjes in de armen zullen mogen nemen. We worden triest bij de gedachte aan het gemis dat nooit meer kan ingehaald worden. In mijn fotoalbums heb ik van de laatste vijf bevallingen binnen de twee dagen een foto kunnen toevoegen van de nieuweling in mijn armen. Dat zal nu dus twee keer niet het geval zijn. Overmacht. We moeten dit dapper aanvaarden. Als fiere grootouders. Maar dat lukt niet echt.

koud en kil wordt de norm

Intussen hebben de wetenschappers ook een beeld van de wereld na deze coronacrisis. Die wereld ziet er somber uit. Om de bevolking langzaam te laten wennen aan het idee dat de precoronatijd niet meer terugkomt, lossen ze elke dag een tipje van de postcoronatijd; handen geven zal vanaf nu waarschijnlijk definitief verdwijnen. De spontane knuffel wordt een "not-done". Elkaar aanraken tijdens een geanimeerd gesprek, zal als een ongewenste en gevaarlijke intimiteit ervaren worden door de meerderheid van de mensen. Videovergaderen neemt een deel van de vroegere vergaderingen over. Thuiswerk raakt definitief ingeburgerd.

Het spontane, het warme, het sensitieve, het empatisch aanraken: definitief geschrapt. Koud en kil wordt de norm.

Ons eigen huis wordt een steriele cocon die niet meer door vreemden mag betreden worden. Desinfecterende handgel staat naast de confituur op de ontbijttafel.

de hemel is dicht

Na meer dan drie weken gevangenis in eigen huis, lijkt het of alles wat we kenden, ophoudt te bestaan. We weten niet meer of de huizen achter de bocht aan het einde van onze straat nog bewoond zijn. Onze straat is stil, er rijden geen auto's meer. Het dorpsschooltje is dicht, na een week heeft de directrice ook de automatische schoolbel afgezet. Enkel de klok in de kerktoren slaat nog het uur. Maar de kerkdeur blijft hermetisch dicht, alsof de weg naar de hemel afgesloten is om ook daar het virus niet te verspreiden.

Één zin uit de debuutroman van Shaun Prescott vat perfect samen in welke wereld we zullen terecht komen na Corona:

In het café is het hoofdpersonage de enige klant, de buschauffeur vervoert nooit een passagier en de omroepster van de lokale radio is ervan overtuigd dat iemand naar haar uitzendingen luistert.


schrijf een reactie op dit bericht