We zijn voltallig

om zes ’s morgens

24 juli 2017

24 juli 2017

motorreis-2017

Sommigen zijn nog maar net geland van een vlucht vanuit Amerika, anderen hebben een nachtelijke rit achter de rug met de camion van de firma JanVOS, het is 6 uur in de morgen en eindelijk zijn we voltallig.

We zijn voltallig

Sylvie en Wim hadden een reis gepland naar Amerika. Ze zijn gisteren geland in Amsterdam om 11:20u. Els is hen gaan ophalen met de auto en na wat files op Schiphol en op de ring in Antwerpen, zijn ze in Ronse vertrokken om 20:30u: Laura, Joris, Sylvie, Wim en Felina.

De nachtelijke rit was vermoeiend, maar ook zij hebben geregeld gewisseld van chauffeur. Er was de striemende regen gedurende enkele uren die het zicht ernstig belemmerde; er was het accident dat enkele honderden meter voor hen gebeurde en waarbij verschillende wagens betrokken waren en waarvan er één op zijn dak was beland.

In de vroege uurtjes bij de eerste stralen van de maandagmorgenzon, om 6:00u, arriveert het groepje, moe maar voldoen. Sylvie en Wim zijn wat gedesoriënteerd door de jetlag. Iedereen kruipt nog enkele uren onder de lakens.

Dan wordt het stil in het huis. Iedereen slaapt. Alle ongerustheid en bezorgdheid is weggesmolten. De moeheid op dit moment van de nacht-ochtend doet deugd. Alsof een lauwe bries me omhelst en me optilt tot ik wazig word en wegzink in een roes van enkele extra uurtjes zoete slaap.

We organiseren een gezellige brunch, op het middaguur. Iedereen is opgewekt na de korte nacht met verkwikkende slaap. Sylvie en Wim lijken goed op weg om hun jetlag snel te verteren. De zin om de motoren eens in de toeren te jagen langs kronkelende alpenbaantjes, begint te kriebelen bij de jonge garde motards. Het regent pijpenstelen op dit moment. De MacBooks worden op de schoot geïnstalleerd, verbonden met de GPS. Voor de komende dagen zijn er al voldoende routes opgeslagen in het geheugen van de GPS. Het weer zal bepalen welke route we 's morgens kiezen.

Om 16:00 regent het nog steeds, stevig zelfs. Maar ze zijn niet meer te houden en ze trekken hun motorpakken aan. Gelukkig heb ik een regenpak dat ik boven mijn pak kan dragen. Zo zal ik toch min of meer droog blijven.

We rijden naar Annecy en zoeken naar Annecy-Le-Vieux, in de veronderstelling dat dit het oude Annecy is; dat blijkt na wat rondtoeren in de regen niet het geval te zijn. Na een frisdrankje, koffie of warme chocolademelk, is het gestopt met regen. Op de iPhone plannen we de terugweg via kronkelende baantjes die tot hoog in de bergen klimmen. Eindelijk kunnen we onze machines eens door de bochten gooien, erg voorzichtig nog want het wegdek is niet volledig droog. Maar de fun stroomt door de lijven, de gezichten staan te glunderen wanneer we even bovenop een berg stoppen, daar waar de wolken ons tegemoet komen in dikke pakken mist. Er is geen 4G daar op die hoogte, we schatten dat we op 1000m boven Le Lac d'Annecy staan.

Wanneer we nat maar met een brede glimlach weer toekomen aan ons landhuis, staan de vrouwen ons op te wachten met een verrassingsmaaltijd: Mac d'Annecy. Ambiance in 't kot dus die na de afwas overvloeit in enkele spelletjes UNO.

Wanneer Felina gaat slapen, praten we wat stiller onder elkaar. De jetlaggers gaan eerst slapen en één voor één verdwijnen de anderen met tussenpozen naar hun slaapkamers, tot het huis weer stil wordt. Ik geniet nog even van deze dagsluiting en kruip nog steeds met een brede glimlach als laatste onder de lakens.


Yes we have a Wimmer !

Hij kan er niet aan doen, het gebeurt vliegensvlug binnen een halve seconde, zijn naaste omgeving is er stilaan aan gewend geraakt maar het blijft hilarisch: de haarscherpe woordspelingen van Wim die de realiteit van dat moment even in een vuurwerkje giet en lekker laat knallen.

Iemand vraagt: hoe gaan we koffie maken?
Wim: met een koffiekan, die kan koffie maken.

Wanneer Wim aankomt en uit de auto stapt:
Wim: het meer lake groter dan ik dacht

Er zit een mot in een slaapkamer.
Wim: Een mot, dat is mottig.


schrijf een reactie op dit bericht