Vandaag was het zo'n dag.

de externe omstandigheden

Gisteren regende het pijpenstelen tijdens het grootste deel van de rit. Vandaag zijn de regenbuien aangezwollen tot watervallen die zich van de hoge alpentoppen met veel geweld op onze onderkoelde lijven storten en het zicht door ons vizier herleiden tot 10% zodat we bijna blindelings door de bochten moeten scheuren naast steile afgronden.

de Mont Blanc

De Mont Blanc is het eindpunt van onze rit vandaag. 80 km heen en 120 km terug langs een andere route. Via de GPS hebben we de kortste weg uitgetekend tussen onze verblijfplaats en het begin van de tunnel door de Mont Blanc. Dan hebben we elke bergpas links of rechts van deze baan als tussenstop toegevoegd, de hoogste op 1613 m. Het gevolg: we slingeren van links draaiende haarspeldbochten naar rechtsdraaiende terwijl we behendig onze machines van links naar rechts gooien en ons steil hellend dicht bij de grond door de bochten wringen; we scheuren over gladde stukjes asfalt maar ook over hobbelige, defecte wegdekken, hier en daar met gevaarlijke opeenhoping van keitjes in de bochten.

We stijgen en dalen, we zien de boomgrens naderen, we razen langs bruin gevlekte koeien op alpenweiden, we stoppen af en toe eens omdat we overweldigd zijn door de immense omvang van het landschap. Zwijgend en vervuld van die grootsheid staan we daar als kleine jongens naar iets te kijken dat ons overstijgt.

Ineens staat hij daar, het had met een zware dreun kunnen zijn, recht voor ons. We moeten onze hoofden opheffen om naar de top te reiken. Deze top zullen we echter niet te zien krijgen. De Mont Blanc laat zich niet zomaar kennen. Hij lijkt vandaag op de Godfather, omringd door een vuile en grijze wolkenmassa die zijn ware gezicht verborgen houdt voor het gewone volk zoals wij. Dreigend had zijn gebulder kunnen klinken indien hij een stem zou hebben. We rijden enkele uren in zijn schaduw en proberen af en toe een glimp op te vangen van die hoge en geheimzinnige bergtop die vandaag ons einddoel is. We zien gletsjers en sneeuwvlaktes, kale rotsformaties, ranke watervallen, maar vooral veel grijze regenwolken die zich met de watervallen vermengen en ons proberen wegspoelen. Maar de top krijgen we niet te zien.

Toch deert het ons niet. We zijn vervuld van een vreugde die motards ervaren wanneer ze vele kilometers in uiterste concentratie samen in formatie door uitzonderlijke landschappen rijden. Er is een woordeloze band tussen ons en af en toe delen we ons eigen enthousiasme in de groep via een klein gebaar:

• een cirkeltje maken met duim en wijsvinger en dat omhoog steken betekent: de adrenaline stijgt bij het zien van het begin van een erg uitdagend stukje route
• duim omhoog betekent: we rijden momenteel op een schitterende route
• met de arm gestrekt wijzen naar een landschap betekent: whaaw, kijk hoe mooi
• met de arm gestrekt naar de grond wijzen betekent voor de volgers: opgelet hier is het wegdek gevaarlijk
• de arm verticaal in de lucht steken en cirkels maken met de hand betekent: we zijn verkeerd gereden en moeten omdraaien
• naar de motor wijzen en dan het gebaar maken van drinken betekent: ik moet tanken

De vrouwen hebben vandaag een gesloten winkelcentrum opgezocht en zijn blij en welgezind weergekeerd, de boutique-zakjes wapperend aan armen en schouders. Wij arriveren rond 20:00u een beetje moe en kletsnat. Toch stappen we nog naar de oever van le Lac d'Annecy waar sommigen een duik nemen in het frisse water.

Morgen hebben we de Koninginnerit van deze motorvakantie gepland, een uitzonderlijk lange route dwars doorheen twee natuurparken, met het betere klim- en bochtenwerk. Vanavond gaan we niet te laat slapen om morgen vroeger te kunnen opstaan.

---