De officiële versie is: vandaag rijden we meer dan 300 km dwars door twee natuurparken die elk tientallen kilometers groot zijn, de Koninginnerit van de motorvakantie dus.

De officieuze versie is helemaal anders. Iedereen is op de hoogte van de concrete plannen maar niemand heeft zich voorbij gepraat, ook Sylvie en Felina niet.

Wat is het eerste waar een motard naar kijkt wanneer hij ontwaakt? De lucht en het weerbericht en die zijn allebei ineens zomers gekleurd, alsof de zondvloed van de voorbije dagen een nare droom was. De hemel kleurt vol blauw met fel witte stapelwolken. Het wegdek is opgedroogd. Op zo'n moment wil een motard de sleutel in het stuurcontact steken, de motor even laten brullen, de helm over het hoofd schuiven, de benzinegeur opsnuiven en onmiddellijk beginnen cruisen met een YEAHAAA-kreet die secondenlang door de alpenwouden blijft galmen.

Nog even geduld dus, eerst douchen en ontbijten. We laten Wim in de eetkamer binnenkomen met een daverende "GELUKKIGE VERJAARDAG" en een versierde ontbijttafel. Hij krijgt al enkele cadeautjes en daarmee camoufleren we dat er die dag veel grootser plannen gemaakt zijn. De vrouwen staan ontspannen op het terras wanneer ze ons uitzwaaien terwijl wij onze motoren met een diepe grom starten en rustig vertrekken.

Van zodra we achter de eerste helling verdwenen zijn en de huilende motoren nog nazinderen over le Lac d'Annecy, maken de vrouwen zich rustig klaar, ze stappen in de auto en rijden naar hetzelfde eindpunt waar ook wij enkele uren later zullen toekomen.

De motorrit naar ons doel van die dag is fenomenaal. Het aantal haarspeldbochten is niet meer te tellen, het aantal keren dat Wim met zijn voetpedaal tegen de grond gesleept heeft ook niet meer en de uiterste randjes van de nieuwe banden van Joris zijn bijna weggesleten, die van Jan zijn al niet meer zichtbaar. Ikzelf moet tot aan de grens gaan van wat de motor in mijn machine aankan, ik moet het immers stellen met een pak minder power dan de boys en draai vandaag dan ook erg vaak de gasheldel tot het uiterste einde. Wanneer we stilstaan, stijgt er een kolom hitte vanonder mijn motor die ruikt naar heet metaal en gesmolten rubber; ik doe dan stiekem mijn vizier omhoog, want welke geur is er heerlijker dan deze voor een motard?

Na ongeveer vier uren zwoegen, zweten, zwalpen, smijten en gooien met de machine, hard in de remmen gaan en hard accelereren, bereiken we het eindpunt, een brug waarop in het midden een versmalling is aangebracht; voor wegenwerken dacht Wim die niet veel aandacht besteedt aan deze versmalling. We moeten snel improviseren op dat moment want we zien de auto met het vrouwvolk nergens staan. Jan kijkt op de GPS en ziet aan de overkant van de brug een steile klim met tientallen haarspeldbochten. "Zullen we die er nog even bijnemen?", gooit hij argeloos in de groep. Iedereen enthousiast en zo winnen we tijd. Terwijl Wim het niet ziet, bekijken we op onze gsm de berichten, "we zijn er over 25 minuten". We maken dus een zijsprongetje, het is de meest steile helling tot nu toe met haarspeldbochten die eigenlijk een verticale muur zijn. De machines janken en tieren terwijl het rubber maar net het asfalt kan vasthouden zonder doorslippen; we sleuren ons omhoog en bereiken tien minuten later de top. In de verte lonkt de bewuste brug. We vestigen er geen aandacht op. Wim is in zijn nopjes over deze laatste krachtpatserij.

Wanneer we weer naar beneden rijden, ziet Wim aan de andere kant de vrouwen enthousiast zwaaien. Hij heeft nog steeds geen enkel vermoeden wanneer we enkele minuten later met ons achten in een kring staan, op de parking aan de brug.

"Voor je verjaardag doen wij allemaal samen jou een bungee jump cadeau, vanop deze brug die ooit de hoogste van Europa was, de Pont de Ponsonnas, 103 meter hoog."

Het is de eerste sprong van Wim. Ook Jan en Joris zullen springen, zij hebben dat vroeger reeds gedaan. Na de inschrijving is het nog een uurtje aanschuiven op de brug. Jan springt eerst, dan Wim en Joris springt als derde. Jan en Joris springen achteruit, een sprong voor durvers en gevorderden. Wim springt vooruit en zweeft als een engel door de gewichtloze ruimte tussen brug en ravijn. De begeleiding laat zich ontvallen "de mooiste sprong van vandaag". Ikzelf stond erbij en keek ernaar met een bang hartje. Wim had geen schrik en sprong heel ontspannen.

Na de klim uit het dal staat de taart klaar met ter plekke opgeklopte crème fraîche, rijkelijk met cacaopoeder bestrooid en met twee kaarsjes: een 2 en een 3 die Wim in één keer uitblaast.

Zoals de traditie het wil, gaan we eten op een verjaardag; we rijden 's avonds naar Annecy en vinden een tafel voor 8 personen in het gezellige oude centrum; tijdens de wandeling door dit stadsgedeelte tellen we meer dan 20 gelegenheden waar ijsjes verkocht worden.

Het doet wat met een mens om drie zonen na elkaar van een brug te zien springen; hun moed, hun onverschrokkenheid, hun jong enthousiasme, hun levensenergie; maar ik ben stilletjes blij dat ze nu allemaal weer rustig liggen te slapen.