Bijna veertig jaar later is het eerste gedicht van deze bundel angstaanjagend actueel en accuraat.

Twee Legendes

Zwart was het zonderoog
Zwart de binnentong
Zwart was het hart
Zwart de lever, zwart de longen
Niet in staat licht op te zuigen
Zwart het bloed in zijn luide tunnel
Zwart de darmen in oven gepropt
Zwart ook de spieren
Strevend zich het licht in te trekken
Zwart de zenuwen, zwart het brein
Met zijn visioenen in tomben
Zwart ook de ziel, het enorme gestotter
Van de kreet die, zwellend, zijn
Zon niet uit kon spreken.

-- Ted Hughes

De titel van dit gedicht had ook kunnen zijn: "Twee Lockdowns".

In dit eerste deel beschrijft de dichter perfect op bovenmenselijke wijze wat er tijdens de Eerste Lockdown gebeurd is met de mensheid, we zijn wegrottende zwarte kraaien geworden, ontdaan van alle warmte die zo eigen is aan mens-zijn. We mogen andere soortgenoten niet meer aanraken, niet meer omhelzen, niet meer kussen; we mogen vreemden niet meer vriendelijk verwelkomen met een welgemeende handdruk; we moeten onze emoties verbergen achter een mondmasker. Onze Grote Leider en Leidsters proberen ons te sussen met een uitzondering: we mogen één enkel knuffelcontact hebben (en ze hebben ons voorlopig nog niet verboden om als koppel samen te slapen). Maar het is wel verboden als koppel om de beide knuffelcontacten samen uit te nodigen.

Probeer dat maar eens met een groep apen; die brullen de boel kapot en scheuren na enkele dagen hun volledige leefomgeving aan flarden uit pure frustratie. Maar wij mensjes, herleid tot wegrottende zwarte kraaien, moeten braafjes in ons kot blijven en als kleuters de handjes wassen na elke doortocht door de gevaarlijke buitenwereld die getransformeerd is tot een onzichtbaar monster dat alle warm-rozige wezens wil besmetten in het diepste van hun longen tot ze "zonderoog hun binnentong inslikken en hun hart zwart wordt van de etter en ze bloedend met een laatste zwellende kreet door een luide tunnel weggerukt worden, niet in staat hun licht nog op te zuigen" -- naar Ted Hughes.

Intussen is het onzichtbare beest sterker geworden en is de gruwelijke moordkracht nog toegenomen zodat we nu al een maand in een Tweede Grote Lockdown zitten. Ted Hughes schrijft daarover in zijn Tweede Legende (of Tweede Lockdown).

Zwart is het hoofd van de natte otter, opgeheven
Zwart is de steen, die in schuim plonst
Zwart is de gal op het bed van het bloed.

Zwart is de aardbol, een centimeter lager,
Een ei van zwartheid
Waar zon en maan hun weerbeeld wisselen
Om een kraai uit te broeden, een zwarte regenboog
Gekromd in leegte
    over leegte

Maar vliegend

-- Ted Hughes

Hoe toepasselijk !

De eerste drie verzen kunnen afkomstig zijn uit het verslag dat de hoofdgeneesheer heeft neergeschreven, ergens op een afdeling Intensieve Zorgen met Beademing.

De volgende zes verzen beschrijven de toestand van onze "aardbol" waarvan het bovenste laagje afgeschraapt is, het laagje waarin de mens als soort kon overleven. Het beschrijft de toestand waarin onze plaats in de kosmos ineens losgerukt wordt uit het "weerbeeld" dat tot nu toe altijd het uitgangspunt is geweest. Er blijft slechts een zwarte leegte over, de laatste fase van de kosmos zelf, gekromd rond zwarte gaten en lege ruimte-tijd.

MAAR we moeten nog steeds doen alsof we als wegrottende zwarte kraaien nog kunnen vliegen.

Vliegend over leegte.

Vliegend over niets wat ooit was.