We zijn op een schip gezet en middenin de zee zijn we zonder brandstof gevallen, op een afstand waar geen enkele kustlijn meer zichtbaar is, in een mist die de grens tussen zee-horizon-lucht uitgeveegd heeft. We dobberen wat en zwalpen rond zonder enig besef van oriëntatie, tussen golven die gevaarlijk wild zijn op onverwachte momenten.

Er is geen historische tijdslijn meer, geen geschiedschrijving, geen betekenis meer in het ritme van dag en nacht.

Niemand zal deze geschriften ooit nog lezen want van zodra corona uitbreekt op het schip, zal geen stuurman het roer in de loodrechte richting op de golven draaien om het schip stabiel te houden. Dan zal het de speelbal van de golven worden, wachtend op die ene grote golf die het schip zal opheffen tot het kapseist en verslonden wordt, leeggezogen in de diepte.

Het bestaan is een stippellijn geworden die onderbroken op zichzelf bestaat en geen connectie meer heeft met de oorsprong van het bestaan. Elk stipje is een versnipperd stukje van een mensenleven dat vermalen is tot zwevende stofjes organisch materiaal; tegelijkertijd is elk stipje ook een voortschrijdende seconde van een onstopbare tijdslijn die zonder raakpunten met verleden en toekomst atomair verder tikt in een eindeloze reeks monotone en losgekoppelde verloren momenten.

Ik schrijf in een vacuüm waarin de samenhang tussen letters opgelost is in de chaos van onleesbare woorden, in een taal die niet meer kan ontcijferd worden.

Nu adem ik nog even. Water.